| | | | | | | Vanwege de enorme moeilijkheid vooruit te komen, stopte de trein abrupt (deze keer echter bleven de passagiers volledig onverschillig. Inderdaad, gedurende de laatste zeven kilometers was de snelheid gereduceerd tot een kruipen. Zelfs meer, een filosofisch. Het schijnt, dat drie pre-socratische filosofen, die in een eerste klas niet-rokers coupé zaten, een discussie begonnen over de Zeno paradox en hoe Achilles de trein absoluut niet kon inhalen). Precies daar, nog geen vijftien meter daar vandaan, steeg de gepolijste monumentele brug op van waar het standbeeld van de Rode Pontifex van Climax de wereld zou beheersen. Overal om zich heen kon men een koorstachtige aktiviteit vaststellen. Vestigo Inani bekeek het werk zonder naar het nut te vragen. Het nut zou in het werk moeten liggen, omdat het werd uitgevoerd. En over het algemeen het nut van werken. De bedoeling lag in de sociale context. D.w.z. in het bewijs, dat het werk was geaccepteerd. In tegendeel, zijn zinnen waren gefocuseerd op kleine dingen, op aanwezige plichten, op herhaaldelijk doen: het snelle voorbij lopen van de kleners, het ontladen van de cement mixers, de aandacht van de ingenieurs die verliep van het ontwerp naar het eindprodukt. Niet omdat herhaling vervelend was, maar omdat het het enige was, dat het werk zekerheid verschafte (waaruit men kan opmaken, dat Vestigo Inani alleen maar vervelende en herhalende opdrachten voor werk hield). Daar kwam nog bij, dat herhalingen aan het werk de echte en aanvaardbare betekenis van eeuwige duur gaf. Door herhalingen uit te voeren, hoewel hij dat persoonlijk niet echt deed, gaf Vestigo Inani het metafysische plezier van een langere spanning tussen leven en dood. Omdat Vestigo Inani er van overtuigd was, dat voordat hij stierf, zijn leven nog een kon leven. Hoe langer het harde werk om te leven, des te later zou de dood komen. |
